Ręce na ścianę, nogi szeroko. Ruchy! Masz jakieś urządzenia nagrywające? – Stanąłem z rękoma na starym murze przedwojennej Stajni Wojskowej Szkoły Inżynierii, w centrum Warszawy, kilkadziesiąt metrów od wjazdu do SWW. Z bronią wycelowaną w plecy. Mur ciągnął się wzdłuż publicznie dostępnej drogi. Budynek cudem przetrwał wojnę i istnieje do dziś. W międzyczasie przed bramą pobliskiego kompleksu CBA zgromadziła się grupa osób. Pokazywano sobie tą scenę palcami. Coś przerwało monotonię kolejnego dnia pracy.

Zacząłem, odwracając głowę, wołać do wartownika, że chyba zwariował i żeby pomyślał co robi. Wkurzył się, jeszcze wyżej podniósł broń i powiedział. – Trzy decybele więcej i inaczej pogadamy.

Postanowiłem spokojnie zaczekać na rozwój wypadków. Nie dyskutuje się z karabinkiem szturmowym. Chwilowo żołnierz był ukontentowany tym publicznym pokazem. Scena przypominała egzekucję. Obok, do punktu poradni dziecięcej, przechodziła właśnie matka z małym chłopcem.

Kilka minut przed tymi wydarzeniami zaparkowałem przy ulicy Krzywickiego. Potem podszedłem na około 10 metrów do szlabanu SWW, ciągle pozostając na drodze publicznej. Planowałem zostać tam kwadrans i zrobić kilka fotek do artykułu.

Dosłownie w ciągu minuty od mojego przybycia, zanim jeszcze włączyłem aparat w telefonie, uzbrojony w karabin beryl wartownik opuścił posterunek i wyszedł na ulicę. – Co pan tu robi? – Chcę zrobić parę zdjęć. – odpowiedziałem – Nie życzę sobie. – usłyszałem w odpowiedzi. Wartownik szybko pokonał ostatnie dzielące nas metry i wyrwał mi telefon.

– Zaraz zobaczymy co tam masz – rzucił strażnik. Skierował w moją stronę karabin i z łupem cofnął się za bramę. Podszedłem do stróżówki od strony ulicy, nie wchodząc na teren zastrzeżony i zawołałem do niego. – Czemu to zrobiłeś? Wezwij przełożonego i oddaj komórkę!

– Znam Cię. Widziałem twój blog. – mówił wkurzony strażnik, nie kryjąc, że chodzi mu konkretnie o mnie. – Chciałeś zrobić mi zdjęcie. Regulamin pozwala zabierać telefony.

Próbowałem mu wytłumaczyć, że zabrał mi telefon na ulicy a nie ma do tego prawa. Jeszcze raz zażądałem zwrotu komórki i wezwania Policji. Nic sobie z tego nie robił. Poczułem się napadnięty i obrabowany. Postanowiłem nazwać rzeczy po imieniu. Zacząłem wołać do wartownika. – To kradzież. Dzwoń na Policję. Oddawaj komórkę! Ukradłeś telefon!

To poruszyło go do żywego. Zapewne w swoim przekonaniu może wyrywać ludziom telefony na ulicy. A ci nie powinni protestować. Wkurzony, że nie akceptuję jego działań, ruszył w moją stronę. Minął szlaban, znowu znalazł się na ulicy i podniósł lufę karabinu. W przezroczystym magazynku widać było ostrą amunicję.

– Ręce na ścianę, nogi szeroko. Ruchy! Masz jakieś urządzenia nagrywające? – to ostatnie interesowało go najbardziej – Ręce na ścianę. Szybko. – wyrzucał z siebie kierując mnie lufą wzdłuż ulicy pod mur, kilkadziesiąt metrów poza jednostką. W końcu stanąłem z rękoma na murze. Po raz pierwszy w życiu znalazłem się w takiej sytuacji.

Po jakimś czasie przybył przełożony wartowników, kapral D i niczego nie tłumacząc, poza obiektem, zakuł mnie w kajdanki. Już jako jeniec Wywiadu Wojskowego, zostałem zaprowadzony poza szlaban na ich teren. Przez kolejne 30 minut czekaliśmy na Policję. Spędziłem ten czas stojąc pod następną ścianą, pod czujnym okiem dwóch uzbrojonych żołnierzy. Dodatkowo obserwowała nas jedna z licznych kamer monitoringu. Kapral poszedł dzwonić do przełożonych a gdy wrócił zaczął mnie zagadywać, próbując obrócić sytuację w żart. – Może dostanę medal od Błaszczaka za twoje ujęcie. Ty jesteś jak ten audyt, na którego trwa teraz nagonka. – rzucił kapral – Pierwsze słyszę, jaka nagonka? – odpowiedziałem – Aaa. – roześmiał się i urwał.

Przybyli Policjanci po wylegitymowaniu i sprawdzeniu w bazie, stwierdzili, że nie widzą powodu do dalszej interwencji. Sporządzili własną notatkę. Następnie przez kolejną godzinę czekaliśmy na Żandarmerię Wojskową z Ostroroga. Przez ten czas nikt nie potrafił sformułować powodu zatrzymania ani podjętych czynności. Na moje szczęście dzień był słoneczny i względnie ciepły, bo ubrałem się na 10 minutowy spacer a nie 3 godzinne stanie w miejscu.

W międzyczasie zjawił się mój pogromca, który do tego momentu dalej pilnował bramy, rozładował broń i zaczął palić papierosa. Widać było, że wciąż przeżywa te wydarzenia. – Godzinę przy Policjantach i odzyskałeś kolory. A nie tak jak wtedy – Rzucił uśmiechnięty i tryumfujący, że udało mu się sterroryzować mnie bronią. Po tym kolejnym występie wszyscy spojrzeli na siebie, po czym wartownik został odprowadzony do budynku. Przed 15 zaczęli mijać nas wchodzący na drugą zmianę pracownicy SWW.

Po przyjeździe Żandarmerii i rozmowie z wartownikiem sytuacja została ostatecznie zakończona. Zwrócono mi komórkę, zostawiłem dane kontaktowe Porucznik z ŻW, która po chwili udała się do SWW żeby zabezpieczyć monitoring. Okazało się bowiem, że ochraniający obiekt żołnierze nie mają do niego dostępu. Całe wydarzenie było obserwowane przez SWW bo jak tłumaczył przybyłym kapral – Zadzwonili z SWW, że to ten pismak. Kazali zostawić, ale ten już zdążył… – dodał i machnął ręką w stronę budynku gdzie przebywał wartownik. Na koniec zostałem zaproszony na Ostroroga żeby złożyć zawiadomienie. Po prawie trzech godzinach byłem wolny. Przez ten czas nikt nie potrafił przedstawić mi powodu i podstawy działań, ani nie zamierzał sporządzić protokołów.

Przed odejściem usłyszałem jeszcze jak Porucznik zwróciła się do przełożonego wartowników.

– Założyłeś kajdanki?

– Tak – przyznał kapral.

– Ehh.

Następnego dnia złożyłem zawiadomienie o przekroczeniu uprawnień, Art. 231 &1. Dotyczy niemal wyłącznie pierwszego wartownika. Za około 6-8 tygodni poznamy rezultat.

Podsumowując, uważam, że wartownik przekroczył swoje uprawnienia wyrywając mi telefon na ulicy, poza terenem jednostki. Rozpoczął tym wymianę zdań, którą postanowił zakończyć groźbą użycia broni, znowu poza jednostką. Do tego doszło użycie kajdanek i prawie trzygodzinne przetrzymywanie na terenie SWW. Bez wskazania podstawy i jakiejkolwiek reakcji na prośby sporządzenia protokołu z przeszukania, zajęcia i zatrzymania. Wszystkie czynności przeprowadzono bez wskazania stopnia, imienia i nazwiska. Nie poinformowano o możliwości złożenia zażalenia. Dopiero przybyłe patrole Policji i ŻW postępowały zgodnie z przepisami. Co gorsza wartownik mnie znał, byłem tam miesiąc wcześniej, więc nie ma podstawy żeby przypuszczać, że w jakikolwiek sposób mógł się mnie obawiać.

PS

Mapa przedwojennych budynków w stolicy link. To ciekawy rejon bo prawie wszystkie budynki są oryginalne, co jest rzadkością w Warszawie.

PS 2

Do sądu poszło zażalenie na zatrzymanie.