Udaje mi się niepostrzeżenie wejść do Centrali ABW. Jak to zrobiłem?

Czasem zmieniam trasę do pracy tak, żeby przejechać Rakowiecką. Tego dnia zauważyłem, że Agencja prowadzi remont w jednym ze skrzydeł budynku. Moją uwagę zwróciły szeroko otwarte drzwi boczne, przez które robotnicy wynosili gruz. Pomyślałem, że warto się temu przyjrzeć z bliska.

Było ponad 20 stopni. Wymaga to częstego uzupełniania płynów. Niektórzy panowie byli rozbawieni, pozostali zajęci swoją pracą. Nikt nie pilnował wejścia. Lekki chaos, który zawsze mi się podoba. Czy naprawdę ABW mogło zostawić tą stronę zupełnie bez nadzoru? Może uda się tędy dojść do wnętrza budynku a potem bezproblemowo wyjść. Postanowiłem to sprawdzić.

Tak jak pisałem, zostawiono otwarte zarówno drzwi jak i wewnętrzną kratę. Wykonałem typowe wejście na pewniaka. Pierwsze dwa pomieszczenia zapełniały budowlane śmieci. Wydało mi się, że wśród robotników kręci się osoba, którą skądś znam. Pewnie pracownik ABW z zadaniem pilnowania postępów prac i drzwi. Był jednak zbyt zajęty paleniem i rozmową, żeby mnie zauważyć. Udało mi się przejść dalej.

Minąłem remontowany przedsionek i wyszedłem na długi korytarz. Zdziwiłem się. Pamiętałem to miejsce. To był Departament III, czyli Departament Postępowań Karnych. Prowadzi się tu wszystkie sprawy Agencji.

Idąc korytarzem minąłem kilka pokoi. Trwała w nich praca. Może kogoś akurat przesłuchiwano. Na moje szczęście nikt z nich wtedy nie wychodził. Na końcu korytarza znalazłem drzwi z plakietką „Magazyn Broni”. Chronił je sporych rozmiarów zamek Gerda. Były także zabezpieczone odciśniętą w zielonej plastelinie, gustowną pieczęcią. Ten patent stosowano już kilkaset lat temu. Nazywa się go referentką.

Co tam trzymają? Pewnie broń, która jest używana na co dzień. Na przykład przy aresztowaniach. Referentkę, czyli zieloną plastelinę, podbija się codziennie przy wyjściu z pomieszczenia. Uznałem, że zdjęcie tego pomieszczenia spełni wszystkie wymogi, jakie postawiłam sobie na początku wycieczki. Bałem się jednak, że robienie zdjęć zwróci czyjąś uwagę. Zostać zatrzymanym w środku budynku ABW, to nie żarty. Poza tym znaleźć się w tym miejscu i nie dociągnąć sprawy do końca…

Wyjąłem telefon i przeciągnąłem nim po okolicznych drzwiach klikając migawkę. Zbyt szybko. Co znalazło swoje odbicie w jakości fotografii. Nie miałam jednak wtedy jak ich weryfikować. Uznałem, że czas na mnie. Pozostało odtworzyć trasę w drugą stronę. Obym na nikogo nie trafił.

Mijając drzwi wyjściowe, ponownie przeszedłem koło grupy robotników. Towarzyszący im pracownik Agencji, dalej był pochłonięty rozmową i papierosami. W tym momencie przypomniałem sobie, że z podobnym efektem pilnował kiedyś Hotelu ABW przy ulicy Kieleckiej. Widać awansował na bardziej odpowiedzialne stanowisko. Najważniejsze było, że wyszedłem na zewnątrz.

Przed odjazdem zgłosiłem sprawę funkcjonariuszom SOP i dyżurnemu ABW. Pokazałem im zdjęcia z wnętrza obiektu. Porozmawiałem również z pracownikiem, którego pamiętałem z Kieleckiej. Przyznał, że to on miał stać na straży tymczasowo otwartego wejścia do budynku. Już do niego dzwoniono i był nieco zrezygnowany. Po kilku minutach zjawił się umundurowany strażnik ABW. Zapytałem się go czy sytuacja, w której między ulicą a magazynem broni stoi tylko jedna osoba, dla której ważniejsze jest wszystko inne niż bezpieczeństwo Agencji, jest typowa. Strażnik nie zareagował, zawołał pracowników do środka i zamknął drzwi.

Z uwagi na bezpieczeństwo ABW, zmieniłem miejscówkę, w której jest magazyn broni DPK ABW. Z zewnątrz nie widać, które to okno, a ponieważ można tam wejść bez kontroli, to ta wiedza narażałaby pracowników. Tradycyjnie, nie nacisnąłem żadnej klamki, nie podawałem się za kogoś kim nie jestem i nie nagrywałem z ukrycia.