Dwa miesiące temu opublikowałem artykuł o luce bezpieczeństwa w obiekcie Służby Wywiadu Wojskowego w Chotomowie. Można było tam wejść bez żadnej kontroli. Po publikacji SWW naprawiło sytuację. Jednak nie był to koniec… O 6 rano wpadła żandarmeria.

W sobotę wieczorem, 8 października, w Warszawie rozdzwoniły się telefony. Ktoś opublikował zdjęcia z uznawanego za ściśle strzeżony, ośrodka Służby Wywiadu Wojskowego w Chotomowie. Nikt w służbie nie miał o tym wcześniej zielonego pojęcia. Kim była tajemnicza postać, która w odstępie dwóch tygodni dwukrotnie zjawiła się na rowerze pod obiektem, po czym wchodziła do niego bez żadnego problemu? Czy to początek mojego końca, zastanawiał się Marek Łapiński, Szef SWW. 25 lata pracy, żeby zostać kapitanem. Potem, jak sugeruje niedawno ujawniona lista, udział, obok szpiega Tomasza L., w Komisji Likwidacyjnej WSI. Był to bez wątpienia wstęp do dalszej kariery. I jaka nagroda. W lekko ponad rok awans z kapitana na generała brygady i kierowanie, crème de la crème, Służbą Wywiadu Wojskowego. Łapiński wprawił maszynę w ruch. Agenci pojechali weryfikować nagrania monitoringu. W niedzielę rano do centrali SWW zaczęto wzywać osoby odpowiedzialne za bezpieczeństwo chotomowskiego pola anten. W południe było już wiadomo. To zwykły bloger. Tym bardziej nie mógł być sam. Przydałoby się ustalić na czyje zlecenie i z czyją pomocą działał. Przede wszystkim trzeba zrzucić na kogoś winę.

Stało się. Szef SWW uznał, że miarka się przebrała. Jego zdaniem dwukrotnie i to podstępem bo dzwoniąc domofonem, wszedłem na teren jednostki. Następnie utrwaliłem i ujawniłem tajne informacje. Czyli te o drugiej z najwyższych możliwych klauzul, bo musiały pasować do paragrafu. Nie wiedziałem co się święci. Miesiąc później, 3 listopada o 6 rano, do mojego domu zapukało 8 żandarmów pod bronią. Sami otworzyli sobie bramę wjazdową i to nie dzwoniąc domofonem. Ponieważ SWW nie ma uprawnień procesowych to działania w jej imieniu prowadziła ŻW.

Major co chwila telefonował do pułkownika. Przeszukali dom i garaż. Zabrali wszystko co może mieścić dane, łącznie z dyskiem od dekodera TV. Po miesiącach pracy całego wydziału, znajdą tylko tych kilka zdjęć, które znalazły się w publikacji. Tylko rzeczy widoczne z zewnątrz. Po co więc ta akcja? Jeden z żandarmów niepytany wyjaśnił, że „za obsmarowanie”. Powiedzieli też, że jeździli za mną wiele dni, i wiedzą o mnie więcej, niż się spodziewam. Wszystko trwało 8 godzin. 3 lata wcześniej podobną wizytę złożyło ABW i teraz część tego samego sprzętu trafiła do ponownej weryfikacji. Tym razem w SWW. Jak widać pisanie interwencyjnego bloga o służbach to wysoce ryzykowne zajęcie. Można nadepnąć komuś na odcisk.

Dla tych, którzy nie wiedzą o co poszło SWW i ŻW, link do artykułu. W skrócie szykując materiał o stacjach numerycznych trafiłem na poważną lukę bezpieczeństwa w obiekcie SWW w Chotomowie. Żeby wejść do „ściśle strzeżonego” obiektu wywiadu wojskowego wystarczyło zadzwonić domofonem. Nikt się o nic nie pytał. Bez sprawdzania otwierano szeroko pierwszą bramę. Druga, środkowa, zawsze była otwarta. Nikt nie pilnował. Można było swobodnie chodzić po obiekcie. Potem po prostu poprosić ochroniarza o otwarcie bramy i wyjść. Upewniłem się, że było to skandaliczną normą, wchodząc do środka ponownie dwa tygodnie później. Postanowiłem to opisać. Kilka zdjęć, które zrobiłem na dowód tej poważnej luki bezpieczeństwa w SWW, stało się solą w oku jej szefa. Pomimo, że wszystkie pokazane w artykule elementy widać z zewnątrz obiektu.

Nie dość, że nie pilnowano kluczowej placówki SWW, to jak się okazało nikt nie zaraportował moich odwiedzin. SWW, jak każdy, dowiedziało się o tym z artykułu na blogu dopiero po publikacji. Strach pomyśleć jakie pole do popisu dawało to obcym wywiadom. W Chotomowie znajdują się kluczowe instalacje, służące do utrzymywania kontaktów z agentami SWW za granicą. Na szczęście po publikacji sytuacja uległa błyskawicznej poprawie. Do ochrony wysłano uzbrojonych żołnierzy. Przywrócono kontrole wchodzących. Nie doczekalibyśmy się tak szybkiej zmiany gdyby nie artykuł. Niestety Szef SWW odebrał to jako osobistą zniewagę.

Przejdźmy do paragrafu wymienionego w postanowieniu. To Art. 265, ujawnianie informacji niejawnych o klauzuli tajne lub ściśle tajne. Ściśle tajne to takie, których ujawnienie zagraża niepodległości Rzeczypospolitej. Tajne to takie, których ujawnienie wywoła poważną szkodę dla Rzeczypospolitej. Uzasadnienie stwierdza, że opublikowane w artykule fotografie zawierają właśnie takie informacje. Przeszukanie miało miejsce w tej sprawie. Co ciekawe na razie nie mam nawet statusu świadka. A przecież widziałem olbrzymie nieprawidłowości w ochronie obiektu.

Wydaje się więc, że zaklasyfikowano niektóre elementy obiektu, w pełni widocznego z zewnątrz, jako tajne. Które to elementy? Może wszystko? Jak wykazać, że obiekt widać z ulicy? Na szczęście z pomocą przychodzi Google. Zobaczymy tam wszystkie kamery i anteny pokazane w artykule. Link do widoku w Google Street. Poniżej zestawienie zdjęć wykonanych przeze mnie i Google. Identycznych z tymi z artykułu. Przyjąłem założenie, że nie pokazuję innych elementów niż te, które i tak znajdziemy w GSV. Prawda jest taka, że ze względu na zwykłą siatkę wokół obiektu, widać wszystko poza wnętrzem budynków.

Co do anten sytuacja jest bardzo podobna jak w przypadku kamer. Widać je z zewnątrz.

Podobnie budynki, które paradoksalnie zakryłem u siebie w artykule.

Wniosków jest kilka. Po pierwsze, Google jest punktem odniesienia co do rzeczy widocznych z miejsc publicznie dostępnych. A tylko takie zdjęcia zrobiłem i pokazuję w artykule. Po drugie, jeśli okaże się, że niektóre obiekty wojskowe są formalnie tajne od płotu do płotu, to ma to konsekwencje dla wszystkich. Art. 265 dotyczył by każdego, kto wykona zdjęcia. Byłby tylko arbitralnie stosowany. Np. wobec osób, które pokazały nieprawidłowości.

Jasne jest, że budynki i instalacje widoczne z publicznie dostępnej drogi, nie powinny mieć statusu informacji o tak wysokiej klauzuli. Naraża to na śmieszność pojęcie informacji tajnej.

Nie pozostaje nic innego niż pokazać absurd stanowiska Szefa SWW. Zrobiłem kilka własnych zdjęć z miejsca publicznie dostępnego. Posłużyłem się lepszym, kupionym w miejsce zajętego telefonu, Samsungiem 21 FE. Niestety nie będzie już pod fotografiami podpisu MI9. W nowym telefonie nie znalazłem takiej opcji.

Żeby było lega artis, wypada zapytać strażnika o zgodę. Nie miał nic przeciwko robieniu zdjęć. Zapewnił też, że na fotografiach nie znajdzie się nic tajnego a za ich publikację nie grozi odpowiedzialność karna. Poniżej nagranie. W tle słychać przejeżdżające ulicą Kordeckiego, samochody.

Po uzyskaniu zgody strażnika przeszedłem się wzdłuż płotu i zrobiłem kilka fotografii. Z tym samym co znajdziemy na Google i pokrywające się ze wszystkimi zdjęciami z artykułu.

Dla SWW ważniejsza, niż wykazana kwestia braku zabezpieczenia obiektu, stała się próba zrzucenia winy. Skąd my to znamy.

Zastanawia mnie, że Prokurator nie zweryfikował zawiadomienia. Przecież wiadomo, że generał Marek Łapiński nie będzie w tej sytuacji obiektywny.

Widzimy absurd zawiadomienia. W zakwestionowanym artykule pokazuję to samo co wyżej i stało się to podstawą do działań. No i co teraz? Kolejne zgłoszenie przeciwko mnie i firmie Google? Dla Art. 265 nie ma znaczenia skąd robiono zdjęcia. Swoją drogą pokazuje to sposób w jaki z problemami radzą sobie kierujący służbami. Komendant Policji też przecież jest wyłącznie poszkodowanym. Podobnie jak Szef SWW. Dużo trudniej jest nie dopuszczać się poważnych zaniedbań a jak trzeba to istotne elementy ukryć przed obserwacją. Lub jeśli chcemy bawić się w formalizmy, dostosować klauzule do realiów. Tak żeby było to tajne nie tylko na papierze.

Każdy może sam ocenić zasadność wniosku Szefa SWW. Ja mam oczywiście swoje zdanie.

PS

Zwykle nie uciekam się w swoich artykułach aż do takich szczegółów, ale trzeba było pokazać pewną fikcję jaką żyje SWW i być może nie tylko oni. Zresztą jak widać niejawność wyglądu obiektu i tak ma w tym przypadku charakter życzeniowy. Widzimy to samo na Googlu i na moich zrobionych z zewnątrz zdjęciach. Do niedawna dotyczyło to także kontroli wchodzących do środka. I to opisanie tego ostatniego stało się w mojej ocenie przyczyną interwencji ŻW. Osobiście uważam też, że zarządzanie ta sprawą po tym jak wyszła na jaw, było po stronie SWW fatalne.

Aktualizacja 06.01.2023

W ciągu ostatnich dwóch tygodni na swoich łamach sprawę opisała między innymi Gazeta Wyborcza

i portal o2.

Ciekawie opisano też sprawę na wolnemedia.

Odpowiedzi ze strony SWW i ŻW ograniczyły się do zdawkowego, nie odpowiadamy bo trwa śledztwo, lub nie pozwala nam na Ustawa o Informacjach Niejawnych. Najciekawsza reakcja nastąpiła ze strony MON, które wskazało, że „trwa weryfikowanie hipotez stawianych przez autora na stronie”.